ما دلشدگان خسرو شیرین پناهیم ما کشته آن مه رخ شیرین کلاهیم
ما از دو جهان غیر تو ای عشق نخواهیم ما از دو جهان غیر تو ای عشق نخواهیم
صد شور نهان با ما تاب و تب جان با ما در این سر بی سامان غمهای جهان با ما
با ساز و نی با جام می با یاد وی شوری دیگر اندازیم در میکده جان
جمع مستان غزلخوانیم همه مستان سر اندازیم سر اندازیم سراندازیم
خبر این هنر ندانیم که هر چه می توانیم خبر این هنر ندانیم که هر چه می توانیم
غم از دلها بر اندازیم بر اندازیم
ما دلشدگان خسرو شیرین پناهیم ما از دو جهان غیر تو ای عشق نخواهیم
صد شور نهان با ما تاب و تب جان با ما در این سر بی سامان غمهای جهان با ما
شاعر: فریدون مشیری
خواننده: محمد رضا شجریان
برای فیلم خاطره انگیز دلشدگان از
علی حاتمی
نالم از دست تو ای ناله که تاثیر نکردی گرچه او کرد دل از سنگ تو تقصیر نکردی
شرمسار توام ای دیده از این گریه خونین که شدی کور و تماشای رخش سیر نکردی
ای اجل گر سر آن زلف درازم به کف افتد وعده هم گر به قیامت بنهی دیر نکردی
وای از دست تو ای شیوه ی عاشق کش جانان که تو فرمان قضا بودی و تغییر نکردی
مشکل از گیر تو جان در برم ای ناصح عاقل که تو در حلقه ی زنجیر جنون گیر نکردی
عشق هم دست به تقدیر شد و کار مرا ساخت برو ای عقل که کاری تو به تدبیر نکردی
خوش تر از نقش نگارین من ای کلک تصور الحق انصاف توان داد که تصویر نکردی
چه غروری است در این سلطنت ای یوسف مصری که دگر پرسش حال پدر پیر نکردی
شهریارا تو به شمشیر قلم در همه آفاق به خدا ملک دلی نیست که تسخیر نکردی
محمد حسین بهجت تبریزی
باز این چه شورش است که در خلق عالم است باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است
باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است
این صبح تیره باز دمید از کجا کزو کار جهان و خلق جهان جمله در هم است
گویا طلوع می کند از مغرب آفتاب کاشوب در تمامی ذرات عالم است
گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست این رستخیز عام که نامش محرم است
در بارگاه قدسیان که جای ملال نیست سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است
جن و ملک بر آدمیان نوحه می کنند گویا عزای اشرف اولاد آدم است
خورشید آسمان و زمین نور مشرقین
پرورده ی کنار رسول خدا حسین
کشتی شکست خورده ی طوفان کربلا در خاک و خون طپیده میدان کربلا
گر چشم روزگار بر او زار می گریست خون می کذشت از سر ایوان کربلا
نگرفت دست دهر گلابی به غیر اشک زآن گل که شد شکفته به بستان کربلا
از آب هم مضایقه کردند کوفیان خوش داشتند حرمت مهمان کربلا
بودند دیو و دد همه سیراب و می مکند خاتم ز قحط آب سلیمان کربلا
زان تشنگان هنوز به عیوق می رسد فریاد العطش ز بیابان کربلا
آه از دمی که لشگر اعدا نکرد شرم کردند رو به خیمه ی سلطان کربلا
آن دم فلک بر آتش غیرت سپند شد
کز خوف خصم در حرم افغان بلند شد
کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی وین خرگه بلند ستون بی ستون شدی
کاش آن زمان در آمدی از کوه تا به کوه سیل سیه که روی زمین قیر گون شدی
کاش آن زمان ز آه جهان سوز اهل بیت یک شعله ی برق خرمن گردون دون شدی
کاش آن زمان که این حرکت کرد آسمان سیماب وار گوی زمین بی سکون شدی
کاش آن زمان که پیکر او شد درون خاک جان جهانیان همه از تن برون شدی
کاش آن زمان که کشتی آل نبی شکست عالم تمام غرقه ی دریای خون شدی
آل نبی چو دست تظلم بر آورند
ارکان عرش را به تلا طم در آورند
بر خوان غم چو عالمیان را صلا زدند اول صلا به سلسله ی انبیا زدند
نوبت به اولیا چو رسید آسمان طپید زان ضربتی که بر سر شیر خدا زدند
آن در که جبرییل امین بود خادمش اهل ستم به پهلوی خیر النسا زدند
بس آتشی ز اخگر الماس ریزه ها افروختند و در حسن مجتبی زدند
وانگه سرادقی که ملک مجرمش نبود کندند از مدینه و در کربلا زدند
و زتیشه ی شتیزه در آن دشت کوفیان بس نخلها ز گلشن آل عبا زدند
پس ضربتی کز آن جگر مصطفی درید بر خلف تشنه ی خلف مرتضی زدند
اهل حرم دریده گریبان گشوده مو فریاد بر در حرم کبریا زدند
روح الامین نهاده به زانو سر حجاب
تاریک شد ز دیدن آن چشم آفتاب
..............
محتشم کاشانی