شرح پریشانی

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید                           داستان غم پنهانی من گوش کنید

قصه بی سرو سامانی من گوش کنید                       گفت و گوی من و حیرانی من گوش کنید

                                          شرح این آتش جانسوز نگفتن تا کی

                                         سوختم سوختم این راز نگفتن تا کی

روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم                        ساکن کوی بت عربده جویی بودیم

عقل و دین باخته دیوانه رویی بودیم                         بسته سلسله سلسله مویی بودیم

                                  کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود

                                  یک گرفتار از این جمله که هستند نبود

نرگس غمزه زنش اینهمه بیمار نداشت                      سنبل پر شکنش هیچ گرفتار نداشت

اینهمه مشتری و گرمب بازار نداشت                       یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت

                                اول آن کس که خریدار شدش من بودم

                               باعث گرمی بازار شدش من بودم

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او                  داد رسوایی من شهرت زیبایی او

بس که دادم همه جا شرح دل آرایی او                    شهر پر گشت زغوغایی تماشایی او

                              این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد

                              کی سر برگ من بی سرو سامان دارد

چاره این است و ندارم به از این رای دگر                 که دهم جای دیگر دل به دل آرای دگر

چشم خود فرش کنم زیر کف پای دگر                   بر کف پای دگر بوسه زنم جای دگر

                           بعد از این رای من این است و همین خواهد بود

                           من بر این هستم و البته چنین خواهد بود

پیش او یار نو و یار کهن هر دو یکی است                حرمت مدعی و حرمت من هر دو یکی است

قول زاغ و غزل مرغ چمن هر دو یکی است                مرغ خوش نغمه گلزار دگر باشم به

                             این ندانسته که قدر همه یکسان نبود

                             زاغ را مرتبه مرغ خوش الحان نبود

چون چنین است پی کار دگر باشم به                       چند روزی پی دلدار دگر باشم به

عندلیب گل رخسار دگر باشم به                             مرغ خوش نغمه گلزار دگر باشم به

                            نو گلی کو که شوم بلبل دستان سازش

                           سازم از تازه جوانان چمن ممتازش

آن که بر جانم از او دم به دم آزاری هست                   می توان گفت که بر دل زمنش باری هست

از من و بندگی من اگرش عاری هست                     بفروشد که به هر گوشه خریداری هست

                             به وفاداری من نیست در این شهر کسی

                           بنده ای همچو مرا هست خریدار کسی

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است                راه سد بادیه درد بریدیم بس است

قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است                 اول و آخر این مرحله دیدیم بس است

                           بعد از این ما و سر کوی دل آرای دگر

                         با غزالی به غزلخوانی و غوغای دگر

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود                       آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به سد افسانه و افسون نرود               چه گمان غلط است این برود چون نرود

                             چند کس از تو یاران تو آزرده شود

                          دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود

...............

این شعر که از زیباترین و لطیف ترین ترکیب بند های فارسی است را وحشی بافقی یکی از شاعران بنام ما در قرن ها پیش سروده است ولی غبار سالها بر روی آن ننشسته و هنوز تازه است و گویی شاعر از پس سالها لب به سخن گشوده است.